Los Angels & My final project

Hollywood, Beverly Hills, Universal studio’s, Walk of Fame, China Town, Muscle Beach, Santa Monica Beach; te veel om op te noemen, maar het is allemaal te vinden in LA. Voordat je echter op je plaats van bestemming bent moet eerst over de idiote snelwegen in LA. 8 rijstroken in dezelfde richting naast elkaar is geen uitzondering. Heel fijn als je op de linker carpoolstrook rijdt en je een afslag moet nemen:S Of welke van de 5 rechterbanen moet je nemen als je “rechts aanhouden” krijgt te horen van het navigatiesysteem. Kortom, een en al chaos op een van de meest uitgebreide snelweg stelsels ter wereld. Een ander leuk feitje; LA is de stad met de grootste autodichtheid te wereld. Waar er in Nederland meer fietsen dan inwoners zijn, in LA zijn er meer auto’s dan mensen met rijbewijs. Voor iedere inwoner met rijbewijs is er gemiddeld 1,8 auto. Dat betekend dat of de gemiddelde inwoner erg rijk is en men per persoon meer dan één auto kan veroorloven, of dat er een hele groep mensen zonder rijbewijs rondrijdt. Beide niet heel onaannemelijk.
Wat ik nog steeds niet begrijp is hoe hard vrachtwagens hier rijden. Ik kan er maar niet aan wennen dat een vrachtwagen je bergaf doodleuk probeert in te halen als je al 75 mile of 120 km/h rijdt. Uitkijken dus voor slingerende vrachtwagens en vervolgens bergop uitkijken voor langzaam rijdende vrachtwagens, want dan zakt hun snelheid terug tot zo’n 50 km/h.
Genoeg over het verkeer in LA, want we hebben meer beleefd dan alleen snelwegpret. De eerste dag zijn we namelijk naar de Universal studio’s geweest. Dit is een pretpark met als thema natuurlijk de LA filmstudio’s. Behalve attracties en shows is er ook een uur lang durende tramrit langs alle bekende filmstudio’s, decors en attracties. Zo zijn we door de filmset van Desperate Housewives gereden en hebben we vele andere bekende sets gezien. Gedurende de rit slaan ze je om de oren met films die hier zijn opgenomen. Zomaar enkele bekende zijn Back to the Future, Jurassic Parc, ET, King Kong, Jaws, Bruce Almighty en The Bourne Ultimatum. Daarnaast zijn er enkele thrills gedurende de rit, zoals een aanval door dinosaurussen, waarbij we gered worden door King Kong. Erg gaaf gemaakt met 4D effecten.
De volgende dag zijn we naar het bekende strand van Baywatch geweest, oftewel, Santa Monica Beach en bijbehorende pier. Dit zou het eindpunt zijn van route 66. Vrijwel direct daarnaast ligt Muscle Beach, waar patsers hun work-outs doen. Hoewel de zon zich niet liet zien hebben we ons die dag prima vermaakt met wandelen over de boulevard en zonnen. Dat laatste kwam het Zwitserse meisje Vera duur te staan met een ernstig verbrande rug en benen, een kreeft was er niks bij. De volgende dag kon ze dan ook niet fatsoenlijk lopen en hebben we zonder haar de Walk of Fame bezocht en de Hollywood letters zo dicht mogelijk benaderd. Helaas is het niet meer toegestaan om deze bekende letters daadwerkelijk te bezoeken, dus we moesten het doen met een uitzicht vanuit het Griffith Oberservatory op enkele kilometers afstand.
Onze laatste dag in LA was Indepence Day (The Fourth of July), een grote happening in heel Amerika. In de eerste instantie wilde we een football of basketball wedstrijd bezoeken, maar helaas waren deze of uitverkocht of idioot duur. Aangezien Universal studio’s al vrij prijzig was en de tweede dag daar gratis was, hadden we besloten opnieuw naar de Universal Studio’s te gaan, waar we de resterende attracties hebben bezocht. Vervolgens zijn we op tijd vertrokken om een mooie locatie te zoeken voor het vuurwerk die avond. Voor het LA Memorial Coliseum hebben we een uur lang durende vuurwerkshow gezien. Daarna meteen teruggereden naar het hotel, vroeg naar bed gegaan en om 4 uur ’s nachts begonnen aan de terugreis richting Flagstaff, op naar het volgende en mijn laatste project.

Het laatste project was op mijn verzoek Grand Canyon Trailwork. Gedurende het werk bij ACE kun je namelijk één verzoek voor een project doen. Aangezien ik graag de Grand Canyon nog wilde zien en ook weleens trailwork wilde doen, had ik een verzoek gedaan die werd ingewilligd. Volgens de twee supervisors is dit momenteel het meest gewilde project en dus mocht ik me gelukkig prijzen dat ik een van de crewleden mocht zijn.
In tegenstelling tot Parashant was dit project wel in de Grand Canyon zoals wij die kennen. Dat betekende dus slapen en werken dichtbij de rand van de Grand Canyon. Het kamp, waar we de beschikking hadden over chemische toiletten en overdekte picknicktafels, was op zo’n 15 minuten lopen afstand van de rand van de Grand Canyon. In de avonden hadden we dan ook gelegenheid om naar verschillende uitzichtpunten te lopen, dan wel de gratis shuttle te nemen. Behalve het bewonderen van de eindeloze Grand Canyon zijn we 3 keer naar het recreatiecentrum geweest. Min of meer illegaal, maar oogluikend toegestaan omdat we vrijwilligers zijn, konden we gebruik maken van de faciliteiten. Zo konden we een douche nemen, internetten en gebruik maken van het volleybal- en voetbalveld. Een groot contrast met het vorige project Parashant en een aangename afwisseling met de andere avonden.
Voor het werk werd de crew voor de rest van de week opgedeeld in twee groepen. De ene helft was verantwoordelijk voor een stuk trail in de werkelijke Grand Canyon, de andere helft (waar ik natuurlijk toe behoorde) werkte in een stuk bos op enkele minuten lopen afstand van de Grand Canyon. Het werk van onze halve crew bestond uit het vervangen van een afkanting van een bestaande trail (of in goed Nederlands: een bestaand wandelpad). Om te voorkomen dat het asfalt gedurende heftige regenbuien wegspoelt moest aan één kant rotsen worden aangelegd. Daarnaast ziet het er ook mooi afgewerkt uit. Vrij simpel zou je zeggen, ware het niet dat we het met natuurlijke rotsen moesten doen. Een rots vinden met een vlakke bovenkant en een strakke zijkant is al vrij lastig, daarnaast mochten de rotsen in geen enkel geval bewegen. Naast het beeldhouwen van de rost was het dus ook zaak de rots goed te stabiliseren, zodat deze niet zou bewegen als onze reus van een supervisor erop ging staan. Ondanks deze uitdaging en 3 van de 6 mensen zonder trail ervaring (waaronder ik dus) hebben we die week 705 feet (215 meter) gedaan. Onze supervisor had ons vooraf uitgedaagd z’n haar in een hanenkam te scheren als we de 600 feet zouden halen. Met gemak hadden we dus ons doel bereikt en was de wereld een hanenkam rijker, met dank aan een idiote Duitser. Hoewel dit z’n eerste ACE project was, legde hij op één dag 49 stenen. Ver boven het gemiddelde van 25 stenen per dag voor een ervaren vrijwilligers. Niet geheel eerlijk was dat hij dit soort werk al deed in z’n vrije tijd in Duitsland, maar toch een mooie prestatie.
Behalve het leggen van de stenen, was het ook onze taak om het asfalt tot aan de aangelegde stenen aan de helen. Zodoende ontstond er een compleet wandelpad. Het enige werk wat resteerde was het verven van het nieuwe en bestaande asfalt, zodat het een mooi geheel wordt. Dit is echter een klus voor de volgende crew.
Het leuke was dat we deze keer zichtbaar werk verrichtten voor de langskomende toeristen. Deze maken dan ook geregeld opmerkingen of maken een praatje met je. De meeste zijn erg vriendelijk en bedanken ons voor het harde werk. Maar ook “grappige” opmerkingen moeten we met een glimlach aanhoren, zoals “Who do you have to kill to do this work”. In de meeste gevallen is het echter een leuke onderbreking van het werk.
Een andere onderbreking van het werk, maar minder plezierig, waren de regen- en onweersbuien. Een nieuwe wetenswaardigheid voor mij; er is een regenseizoen in de Grand Canyon en dus ook in Flagstaff. Nooit geweten dat ook Amerika een regenseizoen kent; deze zogenaamde moesson begint in juli en kenmerkt zich door regenbuien in de namiddag. Het was dan ook bijna iedere middag raak, hoewel de regenbuien niet enorm zwaar zijn. Uiteindelijk kon ik dan toch m’n altijd meegesleepte regenkleding een keer uitproberen. Ook de tent kon nu z’n werk een keer goed doen. In de meeste gevallen was de regen binnen een uur weer verdwenen en konden we weer aan het werk.
Mocht je toevallig een keer naar de Grand Canyon gaan en wil je een stukje van mijn werk zien, dan moet je naar de volgende plek gaan; Ga naar het Parc HeadQuarters gebouw in Grand Canyon Village. Aan de linkerkant van dit gebouw ligt het pad richting de Grand Canyon waar wij aan gewerkt hebben. Het pad loopt langs het McKee Amphitheater, wat niet te missen is. Zie de foto’s voor de locatie en een aantal van de door mij gelegde stenen. En vergeet niet m’n ex collega vrijwilligers gedag te zeggen, te herkennen aan hun “ACE” T-shirt en ongewassen uitstraling.

Inmiddels ben ik onderweg naar huis en kan ik terugkijken op mijn werk bij ACE. Een geweldig avontuur en enorm veel ervaringen rijker. De vraag op de exit vragenlijst of ik het werk bij ACE zou aanbevelen aan vrienden heb ik dan ook met volmondig ja beantwoord. Ik heb enorm veel mensen van verschillende nationaliteiten ontmoet, ervaren hoe het is om onder zware omstandigheden fysiek werk te verrichten, in primitieve omstandigheden geleefd, geweldige steden en natuur bezocht en daarnaast is mijn Engels enorm verbeterd, al was dat lang niet zo slecht als ik vooraf dacht. Natuurlijk ga ik de vraag krijgen of ik niet langer had willen blijven of voorgoed zou willen blijven. De antwoorden daarop zijn respectievelijk ja en nee. Ja, had graag wat langer willen blijven, voornamelijk omdat er nu projecten zijn in de Rocky Mountains (Gaaf!!). Hoewel het af en toe behoorlijk afzien was en ik mezelf vervloekte waarom ik in godsnaam in een tent in de vrieskou sliep of geen wc tot m’n beschikking had, was het absoluut de moeite waard. Bovendien was het eigenlijk lang niet zo zwaar als ik vooraf gedacht had. Misschien te danken aan een goede voorbereiding en de juiste instelling. Of geven de papieren die je vooraf krijgt geven vooral de extremen weer? Uiteindelijk wen je in zekere zin aan de primitieve omstandigheden. Bovendien weet je dat de projecten slecht 8 dagen duren en daarmee komt er sneller een eind aan dan je denkt. De tweede vraag of ik er voorgoed zou willen blijven is een absolute nee. Het werk bij ACE is daarvoor te simpel en in het algemeen zijn er te weinig redenen om te blijven.

Het aangenaam warme Flagstaff is verruild voor het tropisch hete Phoenix, waar ik de nacht in hetzelfde motel doorbreng als op de heenweg. Met een ongelooflijke 41 graden Celcius is het hier niet om uit te houden, geen wonder dat iedereen Phoenix verlaat in de zomer. Op zaterdag vertrekt mijn vlucht naar Memphis, om daar vervolgens over te stappen op het vliegtuig naar Amsterdam, waar ik op zondagmorgen aankom.
Voor nu iedereen ontzettend bedankt voor het lezen(ook de stille lezers), jullie interesse en de moeite die jullie genomen hebben om te reageren. Want hoewel ik geen moment alleen ben geweest of me alleen heb gevoelt, deden de reactie me enorm veel goed. Ik kijk er naar uit iedereen weer te zien om mijn verhalen in real life te vertellen. Tot snel.

Groeten Sven


***Update***
Walking in Memphis krijgt hier opeens een hele andere betekenis. Door een kapotte afdichting van een vliegtuigraam konden we niet vertrekken. We moesten het vliegtuig dus weer verlaten, zodat ze het raam konden vervangen. 3 uur later zou het probleem opgelost zijn. Echter om 20.00 uur lijkt wel alsof het vliegveld sluit, wat het ook daadwerkelijk deed. Alle winkels en eettentjes zijn gesloten, geen mens meer te bekennen behalve het personeel en de passagiers van deze vlucht. Met een waardebon van een schamele 6 dollar konden we eten krijgen. Maar vind maar eens iets op dit gesloten vliegveld… Ik altijd maar denken dat luchthavens 24 uur in bedrijf zijn…
Rond 23.00 uur konden we weer aan boord. Helaas was het probleem nog steeds niet opgelost en moest de Crew verplicht rust nemen. Opnieuw het vliegtuig uit dus en proberen onze vliegticket om te boeken naar de eerstvolgende vlucht. Helaas is deze pas de volgende dag om 15.30, dus een hotelovernachting op kosten van Delta. Het blijkt echter een onmogelijk avond, want het netwerk en de telefoonlijnen van Delta liggen eruit. Het duurde minstens een half uur per persoon om de vlucht om te boeken. Hoewel er zo’n 15 balies open zijn, ben je met 250 man zo een paar uur verder. Wanneer ik eindelijk ik aan de beurt was, bleek ik opeens naar Birmingham te gaan:S WTF
Uiteindelijk is m’n vlucht juist in het systeem gezet en kom ik als het goed is aan op maandagmorgen om 7.22 uur. Na vervolgens nog een anderhalf uur gewacht te hebben op een taxi, die zijn er namelijk niet op een gesloten vliegveld, kon ik om 5 uur ’s nachts eindelijk m’n ogen dichtdoen.