San Francisco en wannabe Grand Canyon

Hee mensen,

Hier ben ik weer, vanuit een warm Flagstaff deze keer. Met z’n 30 graden Celsius is het hier behoorlijk warm, zeker als je een berg probeert op te rennen. Terug van San Francisco en terug van Grand Canyon Parashant. Totaal verschillen doelen en totaal verschillende tijdsbestedingen, maar één overeenkomst: het is lang rijden. Erg lang rijden.
San Francisco is 766 miles of 12,5 uur rijden van Flagstaff. Je zou wel gek zijn om die afstand te rijden voor 2 dagen San Francisco. Toch hebben we het gedaan en het was de moeite waard. Alleen al vanwege het ontzettend uitgestrekte en veelzijdige landschap. Het ene moment rijd je in een woestijnachtig gebied, het andere moment rijd je een uur over een kaarsrechte weg met aan weerzijde ellenlange rijen appel- of olijfbomen. Alsof je door een Nederlandse polder rijdt, maar dan x keer zo groot en met bergen op de achtergrond in plaats van windmolens.
Tegen middernacht waren we dan eindelijk aangekomen in San Francisco en hebben ingecheckt in het gereserveerde hostel. Voordat we echter ons bed konden opzoeken moesten we de auto nog ergens parkeren. Met korting van het hostel de auto naar de parkeergarage gereden, waar ik al begonnen was een plekje te zoeken. Totdat een dikke Amerikaan al schreeuwend achter de auto aangerend komt om ons terug te fluiten; blijkt het Valet parking te zijn. Nieuwe ervaring rijker:P
Als luxepaard ben ik gewend in enigszins fatsoenlijke hotels te slapen; een hostel was dus een totaal nieuwe ervaring. Het bloemetjesbehang was tot daar aan toe, maar zelf je ontbijt maken en je afwas doen was toch wel even een verrassing. De twee dagen zijn we op tijd opgestaan om al het moois wat San Francisco te bieden heeft te bezichtigen. Zodoende hebben we China Town, Golden Gate park inclusief Hollandse molen, Lombard street, Alcatraz, Fishermans Wharf, de Cable Cars en natuurlijk de Golden Gate Bridge bezocht dan wel gezien. We hadden het geluk dat gedurende ons bezoek aan de Golden Gate Bridge de vrijwel altijd aanwezige mist optrok, zodat we vrij zicht hadden op een van de bekendste bruggen ter wereld.
In de namiddag van onze tweede dag in San Francisco zijn we over de bekende Highway 1 naar Santa Cruz gereden. In deze enigszins bekende kustplaats hebben we het pretpark aan het strand bezocht en een strandwandeling gemaakt. Een relaxte afsluiting van het drukke San Francisco voordat we de volgende dag zijn terugreden naar Flagstaff. Daar hebben we m’n verjaardag gevierd en vervolgens vroeg naar bed gegaan. Het oorspronkelijke plan om iets te gaan drinken was niet meer doorgegaan, omdat we de volgende dag om 5 in plaats van 6 uur op moesten staan voor het nieuwe project.

Dat nieuwe project was zoals gezegd Grand Canyon Parashant met een crew van 27 man, waarvan 3 supervisors, verdeeld over twee terreinauto’s en een Van. Parashant is een bepaald gebied in de Grand Canyon en ligt hemelsbreed niet heel ver weg van Flagstaff, zo’n 100 mile. Helaas ligt Parashant aan de “verkeerde” kant van de Canyon, zodat we om de gehele Grand Canyon heen moesten rijden. Op zich is dat met zo’n 8 uur nog wel te doen, hoewel je met dank aan een opgevouwde positie al na een paar uur niet meer weet waar je het moet zoeken. Vergeleken met de 4 uren daarna was dat echter een peulenschil. Ons kamp lag namelijk op 4 uur rijden van de dichtstbijzijnde verharde weg en nog iets verder van de beschaafde wereld. Dat betekende dus ook ruim 4 uur verwijderd van de dichtstbijzijnde WC, douche en ver weg van telefoonontvangst of internet. De eerste 3 uren waren op zich goed te doen, hoewel we niet aan een lekke band konden ontkomen. Het laatste uur rijden was wederom meer off-road dan on-road. Ik dacht dat ik inmiddels de meest vreselijke wegen wel had meegemaakt, maar dit sloeg echt alles. Werkelijk waar, in geen enkele zin van het woord kon je het een weg noemen. Het waren meer rotsen waar we overheen reden. Zelfs stapvoets vlogen we alle kanten op en de auto en trailer kwamen verschillende keren al sidderend onaangenaam hard in aanraking met de grond, of beter gezegd rotsen. Het was een wonder dat de Van waar ik in zat het er heelhuids vanaf heeft gebracht.
Gedurende de rit waren de twee terreinwagens achterop geraakt en daardoor een hadden ze vrijwel onzichtbare afslag gemist. Terwijl wij al wachtend het kamp opgebouwd hadden, diner gereed hadden gemaakt en geprobeerd hadden de ontelbare sterren te tellen, kwamen ze maar niet opdagen. Contact met hen hadden we niet omdat we geen telefoonsignaal hadden en wij de enige waren met een satelliet telefoon. Uiteindelijk heeft de parc ranger de volgende morgen een zoekvliegtuig op pad gestuurd om hen te vinden. Dat bleek een geslaagde actie te zijn, want later op de dag arriveerde dan eindelijk de eerste terreinauto. Achteraf bleek dat ze een lekke band hebben gehad en daardoor niet in staat waren geweest ons te volgens. Hierdoor hadden ze de afslag gemist en op een nog slechtere “weg” terecht gekomen. Of dat de oorzaak van een gebroken wielophanging is geweest zullen we nooit te weten komen, maar feit is dat het ze veel tijd en ellende gekost.
Het project bestond deze keer uit het bouwen van een nieuw hek. Gelukkig waren alle materialen al op locatie gedropt met een helikopter, zodat we niet al te veel hoefden te sjouwen. Het begin van het hek was op 1 mile of een half uur lopen afstand, zodat we ’s ochtends gelijk de warming up hebben gehad. Het voordeel van zo’n grote groep is dat we snel veel progressie maakten. Meteen het nadeel hiervan is dat we iedere dag verder moesten lopen om het nieuwe eindpunt van het hek te bereiken. De laatste dag waren we dan ook 1,5 uur aan het hyken om het einde van het hek te kunnen bereiken. Gelukkig bood het eindpunt de laatste dag een beetje zicht op de Grand Canyon, wat de hyke een beetje goed maakte. De rest van de week hebben we namelijk niets anders gezien dan bomen, die je op het gegeven moment wel de neus uit komen. Het einde van de dag terughyken was nog wel het zwaarst, na de hele dag langs het hek op en neer gelopen te hebben in temperaturen boven de 30 graden Celsius. Uiteindelijk hebben we ondanks een minder gemotiveerde crew ongeveer 2 mile hek gerealiseerd., wat een resultaat is waar we trots op mogen wezen.
Dat een week lang opgesloten in een bos zitten nogal saai is vond ook een Fransman. Tijdens zijn noodzakelijke tocht naar het “toilet” zag hij een baby hert, waarvan hij het nodig vond om die te volgen. En je raad het al, hopeloos verdwaald in een bos in de middle of nowhere in de schemering. Al kletsend in het kamp hoorden we plotseling een menselijke schreeuw die van ver weg leek te komen, wat niet bepaald gebruikelijk is op tientallen kilometers afstand van de beschaving. De volgende noodkreten volgden niet veel later wat ons toch wel alarmeerde. Toch wel geschrokken gingen de supervisors in het inmiddels donkere bos in de richting van de noodkreten. Een tijdje later kwamen ze terug met onze grote held. Hoe dom kun je zijn; een stom hert volgen in een bos waarvan je weet dat je er eenvoudig verdwaald. Zelfs als je al gepaste afstand neemt om te toiletteren kun je al ernstig gedesoriënteerd raken. Over het toilet gesproken, het was m’n eerste project waarbij we geen beschikking hadden over een wc. Zoals een supervisor zei: Elke nieuwe ervaring is een goede ervaring. Dat hield ik dan ook maar in gedachten als ik met m’n wc-rol op pad ging.
De laatste dag hebben we tot 3 uur gewerkt om vervolgens alvast aan de terugreis te beginnen. Het was een hele tour om alle bagage in de auto’s te krijgen, omdat we een veel kleinere reserve auto hadden gekregen. Op het moment dat we eindelijk alles ingepakt hadden, sloot de achterdeur van de Van niet, omdat het slot schijnbaar kapot was. Nadat deze met een touw was vastgebonden konden we eindelijk beginnen aan onze terugreis. Aan het einde van de off-road weg hebben we de nacht buiten doorgebracht om de volgende morgen weer op tijd te kunnen vertrekken. Helaas hadden we weer een lekke band, de vierde inmiddels, en waren we door de reservebanden heen. Zodoende moest men eerst een nieuwe band zien te regelen. Het was alsof er nooit een eind aan de terugreis kwam. Afijn, na 2 uur wachten in een godsvergeten plek in de brandende zon, met lege watertanks en zonder ontbijt, kwam men eindelijk terug met twee nieuwe reserve banden. Na een van deze gemonteerd te hebben, konden we dan eindelijk de terugreis vervolgen. Het eind van een dichtbij, maar tegelijkertijd ver gelegen project.

Dat was het dan weer voor deze keer. Jullie hebben ook deze keer even moeten wachten op m’n verslag. Aangezien we alle vrije dagen benut hebben voor LA had ik geen tijd om mijn verslag eerder te typen. Het verslag over de roadtrip naar LA en m’n volgende project houden jullie dus nog te goed. M’n volgende project is trouwens (op mijn verzoek) trailwork in de echte Grand Canyon. Dat belooft dus een goed laatste project te worden.
Voor nu heel erg bedankt voor alle reacties en felicitaties op deze site, facebook, hyves, per email, sms of waar dan ook. Zo had ik toch een beetje het gevoel dat jullie op m’n verjaardag waren. Helaas heb ik nog niet de tijd gehad om te reageren, maar ik heb zeker wel alles gelezen. Bedankt en tot snel!

Groeten Sven