Wow, Bryce Canyon
Door: Sven
Blijf op de hoogte en volg Sven
17 Juni 2011 | Verenigde Staten, Flagstaff
Hee aandachtige en trouwe lezers:), hier ben ik dan eindelijk weer na drie weken Bryce Canyon. Zoals de titel doet vermoeden een geweldige ervaring, dat is zeker een “wow” waard. Allereerst omdat de Bryce Canyon overweldigend mooi is. Werkelijk waar, ieder uitzicht is adembenemend. Hoewel ik de Grand Canyon nog niet heb bezocht, weet ik uit een eerdere vakantie dat de Bryce Canyon bij mij stipt op nummer 1 staat als het om nationale parken gaat.
De volgende “wow” is een naar lucht happende zucht, want wat is het zwaar om hier te werken. Het is de hoogte en daarmee het gebrek aan zuurstof dat iedere handeling dubbel zo zwaar maakt. Een op het eerste gezicht eenvoudige heuvel bewandelen, maakt dat je hijgt als een bejaarde olifant met astma. Je went eraan, maar het is zeker iets wat je niet moet onderschatten.
De derde “wow” gaat naar de temperatuur, de lage temperatuur wel de verstaan. Met name de nachten waren met temperaturen rond het vriespunt erg koud. Dit maakt me even bewust van het feit hoe onafhankelijk we zijn geworden met onze huizen met centrale verwarming. Normaal gesproken deert een nachtje vorst van -4 je niet, maar liggend in een tent ga je daar heel anders over denken. Gelukkig was het 2 graden warmer in m’n tent:P Ik bedoel, gelukkig heb ik een warme slaapzak. En ondanks dat was het verschrikkelijk koud. Daarom was ik net als vele andere gekleed in, daar komt het, 2 thermoshirts, thermobroek, sokken, T-shirts en 2 mutsen en als het erg koud was een trui. De slaapzak zou goed zijn tot -5, maar wellicht geld dat alleen voor een walrus. Zonder kleding was het echt te koud en ik kan je vertellen dat dat echt verschrikkelijk is. De bewering van de supervisor dat de comforttemperatuur van de slaapzak van -5 eerder +5 is, klinkt dan ook niet gek in de oren. In de morgen stond iedereen te klappertanden rond het fornuis en in de avond probeerden we al marshmallows roosterend onszelf warm te houden rond het kampvuur.
Dan het werk, daarvoor waren we uiteindelijk in Bryce Canon. De bedoeling was 6 mile hek te repareren, wederom om koeien tegen te houden. Om echter bij het hek te kunnen komen, moesten we ruim een uur bossen en weilanden doorkruizen met de Van waar een gemiddelde terreinauto u tegen zegt. Daarom hadden we de tweede dag een kortere weg gezocht, maar ook deze weg was niet zonder hobbels, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze zogenaamde “Service Road” was niet meer dan een bospad met minstens 50 omgevallen kleine en grote bomen die de weg versperden. Na een halve dag bomen slepen, zagen en hakken om te weg vrij te maken, konden we de tweede helft van de dag hetzelfde doen om het hek zichtbaar te maken. Deze was namelijk zodanig bedolven onder boomstammen, takken en struiken door aard- en sneeuwverschuivingen dat er amper nog iets van over was. Ook bosbranden hebben hun sporen nagelaten.
Na dit anderhalve dag gedaan te hebben, konden we beginnen aan het repareren van het hek, of beter gezegd het vervangen van het hek. Dat betekende het oude hek ontmantelen, herbruikbare stukken sorteren en het hek opnieuw opbouwen. Het zwaarste gedeelte was het inbrengen van de palen en draad. De stalen palen, oftewel de “t –posts” zijn per 5 gebundeld en wegen 4 kilo per stuk. 20 kilo op je schouder een steile helling opdragen is zwaar, kan ik je vertellen. Nog zwaarder is het draad. De draadbundels wegen 25 tot 30 kilo en zijn haast niet te tillen. Gelukkig waren er een aantal mensen die zichzelf graag wilde bewijzen en iedere keer de draadbundels op hun rug hijsden en de heuvels opsjouwden.
Helaas hebben we na 3 dagen ons werk moeten staken, omdat onze supervisor zodanig ziek was dat hij naar het ziekenhuis wilde. Hij bleek een ontsteking in z’n keel te hebben, waarvoor hij een penicillinekuur heeft gekregen. Om die reden hebben we drie vervroegde vrijde dagen gehad. Gedurende deze dagen hebben we helaas niet veel meer gedaan dan op de camping rondgehangen en gehyked in Bryce Canyon, wat op zich geen straf is. Ons kamp was inderdaad weer op een camping en we hadden de luxe van stromend water en toiletten. Op 20 minuten lopen hadden we gelukkig een douche, waarvan iedereen zelden gebruik van maakte. Ik was de enige van de 12 die na 5 (!) dagen een douche nam! Kennelijk is het een sport binnen ACE om zo lang mogelijk niet te douchen.
Tijdens de vrije dagen hebben we 2 hykes gedaan door de Bryce Canyon, een van één uur en een van 4 uur. Erg zwaar, maar wat biedt de Bryce Canyon diverse en geweldig mooie vergezichten.
Na 6 dagen hard werken hadden we weer 3 vrije dagen, waarin we naar Zion National Park zijn geweest. Ik val misschien in herhaling, maar ook Zion is fantastisch mooi. Bij aankomst in Zion hebben we de auto geparkeerd en een hyke van 1 uur enkele reis naar Angels landing gedaan. Deze naar het schijnt werelds bekendste hyke is 2,4 miles lang en hoewel vrij stijl (klim van 450 meter) goed te bewandelen over een verhard pad. Het laatste stuk naar het daadwerkelijke Angels landing is een erg avontuurlijke tocht over rotsen en smalle kloven.
Na deze enerverende hyke zijn we opzoek gegaan naar een slaapplaats. Beide campings in Zion waren volledig bezet, dus we waren veroordeeld wild te kamperen. De supervisor wist wel een plekje ergens, alhoewel de rit ernaartoe interessant zou worden met de Van en trailer erachter. En interessant was het zeker; afgelegen, stijl, zand en rotsen zijn de kernwoorden. Bovendien was het inmiddels donker, dus we konden niet eens iets van de omgeving zien. Op de bestemming aangekomen ons kamp opgebouwd, wat inhoud slaapzak en –mat uitrollen en een kampvuur maken. De tenten hadden we namelijk in Bryce achtergelaten. Gelukkig is Zion stukken lager gelegen, dus qua temperatuur konden we prima buiten slapen. In de ochtend bleek dat we een mooi uitzicht hadden over een vallei, maar dat het niet zo afgelegen was als we dachten. Vijf auto’s, een hardloper en twee mountainbikers die vlak langs hoofd op deze “highway” je voorbij komen maakt wel dat je uit je slaapzak komt.
Twee zelfgebakken pannenkoeken als ontbijt en 35 muggenbeten verder zijn we redelijk vroeg naar de camping gereden. Nu was er gelukkig wel plaats en dus daar ons kamp opgebouwd en 2 hykes gedaan. De tweede hyke was een blarentrekkende 4 miles lang enkele reis en 655 meter omhoog naar een fantastisch uitzicht punt over de gehele canyon op 1980 meter hoogte. Zelfs Angels landing van de hyke van de dag ervoor was van bovenaf te zien.
Dat we deze nacht op de camping doorbrachten, betekende niet dat er geen insecten waren. De muggen van die ochtend waren in geen velden of wegen te bekennen, maar er waren des te meer oorwormen. Eerst alleen op de grond, later op de tassen en ook op de toiletten was geen vrij plekje meer te vinden. Vloer, muren, wastafels en wc’s, honderden krioelden er. Een enorme spin in de wc maakte het feest compleet. De drang om naar de wc te gaan was opeens niet meer zo groot. Hoewel ik hier voor onder andere avontuur gekomen ben, wat dit wat mij betreft iets te veel van het goede. Daarom die nacht (heerlijk) in de Van geslapen.
De laatste 5 dagen hebben we weer hard gewerkt aan het hek. 6 miles te repareren hek bleek nogal optimistisch te zijn; uiteindelijk hebben we 1,4 mile hek gerepareerd / vervangen. De dag van vertrek zijn we om half 6 opgestaan om de zonsopgang van kwart over 6 in Bryce Canyon te kunnen zien. Vervolgens onze spullen gepakt en vermoeid, vies, maar voldaan teruggereden naar Flagstaff. Erop terugkijkend was het een mooi, maar wel lang project. Drie weken gaat je niet in de koude kleren zitten, het was een uitputtingsslag voor mens en materiaal. Dat de vrije dagen ook in een tent doorgebracht worden, maakt dat je niet even kunt bijtanken. Gelukkig komt aan ieder project een eind en kunnen we ons nu weer richten op de vrije dagen en het volgende project. Het originele plan voor de vrije dagen was om naar San Francisco en Yosemity Park te gaan. De startdata van de nieuwe projecten gooiden echter roet in het eten, sommige projecten starten namelijk op zondag of maandag en dat maakte een roadtrip naar San Francisco te kort. Gelukkig hebben we een nieuwe groep samen kunnen stellen en kunnen we alsnog naar San Francisco :)
Mijn volgende project is helaas weer het bouwen van een hek, maar deze keer in de buurt van de Grand Canyon. Een andere locatie dus en ook een totaal andere crew, wat het weer interessant maakt.
Iedereen bedankt voor het lezen en bedankt voor alle leuke reacties. Ik houd jullie op de hoogte!
Groetjes Sven, deze keer vanuit een warm Flagstaff:)
De volgende “wow” is een naar lucht happende zucht, want wat is het zwaar om hier te werken. Het is de hoogte en daarmee het gebrek aan zuurstof dat iedere handeling dubbel zo zwaar maakt. Een op het eerste gezicht eenvoudige heuvel bewandelen, maakt dat je hijgt als een bejaarde olifant met astma. Je went eraan, maar het is zeker iets wat je niet moet onderschatten.
De derde “wow” gaat naar de temperatuur, de lage temperatuur wel de verstaan. Met name de nachten waren met temperaturen rond het vriespunt erg koud. Dit maakt me even bewust van het feit hoe onafhankelijk we zijn geworden met onze huizen met centrale verwarming. Normaal gesproken deert een nachtje vorst van -4 je niet, maar liggend in een tent ga je daar heel anders over denken. Gelukkig was het 2 graden warmer in m’n tent:P Ik bedoel, gelukkig heb ik een warme slaapzak. En ondanks dat was het verschrikkelijk koud. Daarom was ik net als vele andere gekleed in, daar komt het, 2 thermoshirts, thermobroek, sokken, T-shirts en 2 mutsen en als het erg koud was een trui. De slaapzak zou goed zijn tot -5, maar wellicht geld dat alleen voor een walrus. Zonder kleding was het echt te koud en ik kan je vertellen dat dat echt verschrikkelijk is. De bewering van de supervisor dat de comforttemperatuur van de slaapzak van -5 eerder +5 is, klinkt dan ook niet gek in de oren. In de morgen stond iedereen te klappertanden rond het fornuis en in de avond probeerden we al marshmallows roosterend onszelf warm te houden rond het kampvuur.
Dan het werk, daarvoor waren we uiteindelijk in Bryce Canon. De bedoeling was 6 mile hek te repareren, wederom om koeien tegen te houden. Om echter bij het hek te kunnen komen, moesten we ruim een uur bossen en weilanden doorkruizen met de Van waar een gemiddelde terreinauto u tegen zegt. Daarom hadden we de tweede dag een kortere weg gezocht, maar ook deze weg was niet zonder hobbels, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze zogenaamde “Service Road” was niet meer dan een bospad met minstens 50 omgevallen kleine en grote bomen die de weg versperden. Na een halve dag bomen slepen, zagen en hakken om te weg vrij te maken, konden we de tweede helft van de dag hetzelfde doen om het hek zichtbaar te maken. Deze was namelijk zodanig bedolven onder boomstammen, takken en struiken door aard- en sneeuwverschuivingen dat er amper nog iets van over was. Ook bosbranden hebben hun sporen nagelaten.
Na dit anderhalve dag gedaan te hebben, konden we beginnen aan het repareren van het hek, of beter gezegd het vervangen van het hek. Dat betekende het oude hek ontmantelen, herbruikbare stukken sorteren en het hek opnieuw opbouwen. Het zwaarste gedeelte was het inbrengen van de palen en draad. De stalen palen, oftewel de “t –posts” zijn per 5 gebundeld en wegen 4 kilo per stuk. 20 kilo op je schouder een steile helling opdragen is zwaar, kan ik je vertellen. Nog zwaarder is het draad. De draadbundels wegen 25 tot 30 kilo en zijn haast niet te tillen. Gelukkig waren er een aantal mensen die zichzelf graag wilde bewijzen en iedere keer de draadbundels op hun rug hijsden en de heuvels opsjouwden.
Helaas hebben we na 3 dagen ons werk moeten staken, omdat onze supervisor zodanig ziek was dat hij naar het ziekenhuis wilde. Hij bleek een ontsteking in z’n keel te hebben, waarvoor hij een penicillinekuur heeft gekregen. Om die reden hebben we drie vervroegde vrijde dagen gehad. Gedurende deze dagen hebben we helaas niet veel meer gedaan dan op de camping rondgehangen en gehyked in Bryce Canyon, wat op zich geen straf is. Ons kamp was inderdaad weer op een camping en we hadden de luxe van stromend water en toiletten. Op 20 minuten lopen hadden we gelukkig een douche, waarvan iedereen zelden gebruik van maakte. Ik was de enige van de 12 die na 5 (!) dagen een douche nam! Kennelijk is het een sport binnen ACE om zo lang mogelijk niet te douchen.
Tijdens de vrije dagen hebben we 2 hykes gedaan door de Bryce Canyon, een van één uur en een van 4 uur. Erg zwaar, maar wat biedt de Bryce Canyon diverse en geweldig mooie vergezichten.
Na 6 dagen hard werken hadden we weer 3 vrije dagen, waarin we naar Zion National Park zijn geweest. Ik val misschien in herhaling, maar ook Zion is fantastisch mooi. Bij aankomst in Zion hebben we de auto geparkeerd en een hyke van 1 uur enkele reis naar Angels landing gedaan. Deze naar het schijnt werelds bekendste hyke is 2,4 miles lang en hoewel vrij stijl (klim van 450 meter) goed te bewandelen over een verhard pad. Het laatste stuk naar het daadwerkelijke Angels landing is een erg avontuurlijke tocht over rotsen en smalle kloven.
Na deze enerverende hyke zijn we opzoek gegaan naar een slaapplaats. Beide campings in Zion waren volledig bezet, dus we waren veroordeeld wild te kamperen. De supervisor wist wel een plekje ergens, alhoewel de rit ernaartoe interessant zou worden met de Van en trailer erachter. En interessant was het zeker; afgelegen, stijl, zand en rotsen zijn de kernwoorden. Bovendien was het inmiddels donker, dus we konden niet eens iets van de omgeving zien. Op de bestemming aangekomen ons kamp opgebouwd, wat inhoud slaapzak en –mat uitrollen en een kampvuur maken. De tenten hadden we namelijk in Bryce achtergelaten. Gelukkig is Zion stukken lager gelegen, dus qua temperatuur konden we prima buiten slapen. In de ochtend bleek dat we een mooi uitzicht hadden over een vallei, maar dat het niet zo afgelegen was als we dachten. Vijf auto’s, een hardloper en twee mountainbikers die vlak langs hoofd op deze “highway” je voorbij komen maakt wel dat je uit je slaapzak komt.
Twee zelfgebakken pannenkoeken als ontbijt en 35 muggenbeten verder zijn we redelijk vroeg naar de camping gereden. Nu was er gelukkig wel plaats en dus daar ons kamp opgebouwd en 2 hykes gedaan. De tweede hyke was een blarentrekkende 4 miles lang enkele reis en 655 meter omhoog naar een fantastisch uitzicht punt over de gehele canyon op 1980 meter hoogte. Zelfs Angels landing van de hyke van de dag ervoor was van bovenaf te zien.
Dat we deze nacht op de camping doorbrachten, betekende niet dat er geen insecten waren. De muggen van die ochtend waren in geen velden of wegen te bekennen, maar er waren des te meer oorwormen. Eerst alleen op de grond, later op de tassen en ook op de toiletten was geen vrij plekje meer te vinden. Vloer, muren, wastafels en wc’s, honderden krioelden er. Een enorme spin in de wc maakte het feest compleet. De drang om naar de wc te gaan was opeens niet meer zo groot. Hoewel ik hier voor onder andere avontuur gekomen ben, wat dit wat mij betreft iets te veel van het goede. Daarom die nacht (heerlijk) in de Van geslapen.
De laatste 5 dagen hebben we weer hard gewerkt aan het hek. 6 miles te repareren hek bleek nogal optimistisch te zijn; uiteindelijk hebben we 1,4 mile hek gerepareerd / vervangen. De dag van vertrek zijn we om half 6 opgestaan om de zonsopgang van kwart over 6 in Bryce Canyon te kunnen zien. Vervolgens onze spullen gepakt en vermoeid, vies, maar voldaan teruggereden naar Flagstaff. Erop terugkijkend was het een mooi, maar wel lang project. Drie weken gaat je niet in de koude kleren zitten, het was een uitputtingsslag voor mens en materiaal. Dat de vrije dagen ook in een tent doorgebracht worden, maakt dat je niet even kunt bijtanken. Gelukkig komt aan ieder project een eind en kunnen we ons nu weer richten op de vrije dagen en het volgende project. Het originele plan voor de vrije dagen was om naar San Francisco en Yosemity Park te gaan. De startdata van de nieuwe projecten gooiden echter roet in het eten, sommige projecten starten namelijk op zondag of maandag en dat maakte een roadtrip naar San Francisco te kort. Gelukkig hebben we een nieuwe groep samen kunnen stellen en kunnen we alsnog naar San Francisco :)
Mijn volgende project is helaas weer het bouwen van een hek, maar deze keer in de buurt van de Grand Canyon. Een andere locatie dus en ook een totaal andere crew, wat het weer interessant maakt.
Iedereen bedankt voor het lezen en bedankt voor alle leuke reacties. Ik houd jullie op de hoogte!
Groetjes Sven, deze keer vanuit een warm Flagstaff:)
-
17 Juni 2011 - 13:58
Robin:
Vet man (H) Wil je over een maand nog wel terug naar Nederland komen? :P Hoe gaat het met Engels dan.. vloeiend zeker?! Enjoy! -
17 Juni 2011 - 15:01
Marnix:
Sven, dude!
I'm sure your English improved a lot, so I guess it's no problem I comment in English!
I can honestly say that I'm one jealous SOB right now! It must be a great experience and a great country! From the looks of it your building up some muscle over there! Haha and I guess your stamina also improves... thanks to thin air and heavy poles and wiring!
Hope to see one of your great fences when we drive through the USA on our Harleys!
Lots of fun and many more miles of fence! Good Luck
M.nix -
17 Juni 2011 - 17:50
Dick:
Hoi Sven
Weer een mooi verslag met een pakkende samenvatting: het gaat je niet (dus wel!) in de kouwe kleren zitten.
Groetjes vanuit Goch
-
17 Juni 2011 - 18:19
Peter:
Hoi Sven, wat weer een fantastisch verhaal. We hebben even moeten wachten maar het was het wachten absoluut waard. Je humor is zoals Dick van Dalen ook al zei onderkoeld, het maakt dat ik weer volop heb zitten lachen. Het plezier in je avontuur druipt er vanaf. Alhoewel je menig hindernis van moeder natuur moet overwinnen maar dat deert je kennelijk minder. Het leuke is ook dat we veel terug zien van onze vakantie in 2000. Intussen beginnen we je wel te missen. Dat uit zich in een Smart die wel lijkt te zijn gebruikt voor een rit door de woestijn, een printer die dienst weigert, een moeder die 1 plaats aan tafel te veel dekt of te veel kookt. Het bed dat er zo troosteloos bij ligt, een fiets waar nieuwe banden op gelegd moeten worden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Belangrijker is dat je geniet en dat doe je. Nog veel plezier -
17 Juni 2011 - 18:32
Marn:
gozert!
ik zeg.....goed bezig! iig een onvergetelijke ervaring lijkt me zo. maar komop, nu is het mooi geweest! kom maar weer naar huis toe hoor:D -
17 Juni 2011 - 19:52
Silvia:
Wow Sven, ik kan het me nog herinneren, de Brice Canyon, supermooi. En wat een verhaal weer. Dacht je bestand te zijn met je uitrusting tegen de kou. Maar ach, je hebt het overleefd. Volgens mij kom je behoorlijk gespierd terug na al dat zware (hek)werk. Een uitje hebben jullie wel weer verdiend. Veel plezier in San Francisco.
Ik ga de weken al aftellen hoor. Miss you.
Liefs Mam.
-
18 Juni 2011 - 11:50
Goos:
Hoi Sven,
met veel interesse jouw verhalen gelezen. Geweldig wat je daar allemaal meemaakt. Tijdens jouw weken in de States waren wij met jouw ouders een week op Le Bout en heb ik daar met Peter ook wat *landbouw werkzaamheden* verricht. Ik heb o.a geprobeerd om een uit de kluiten gewassen klimplant vanaf de onderkant wat te snoeien en het resultaat was wel om aan te zien echter.., er was ook geen klimplant meer! Wel een mooie veranda. Bij jouw vader lukte het allemaal wat beter dus denk ik dat jij wel het talent van je vader hebt meegekregen om daar in De States op een geweldig leuke manier het nuttige met het aangename (of andersom ?) te verenigen. Ik wens jou en je team nog veel plezier in de komende weken zonder al te veel oorwurmen,te lage temperaturen en te grote spinnen maar wel met mooie uitzichten, grandioze ervaringen en een fijne verjaardag. Alvast vanuit Beuningen van harte gefeliciteerd.
Goos van der Heide. -
19 Juni 2011 - 09:01
Oma:
Lieve Sven,
Hartelijk Gefeliciteerd met je verjaardag.
Ik vind het leuk je verhalen te lezen. Zo kan ik je volgen daar.
Maar ik zal blij zijn als je weer terug bent.
Fijne tijd nog in Amerika.
Dikke kus, Oma.
-
19 Juni 2011 - 15:25
Kellin:
Hey Sven :), Wederom super leuk verhaal. nog veel plezier bij de volgende Trip. Geniet er nog maar even van want voor je het weet zit je weer met ons opgescheept :P .
Gr Kellin -
19 Juni 2011 - 16:02
John En Anita:
Zo Sven dat liegt er niet om wat je daar beleeftt, je gaat straks je warm nest thuis enorm waarderen, maar desalnietemin beleef je een geweldig avontuur. We genieten van je verhalen en alvast van harte met je verjaardag en maak er nog iets moois van met je team. Veel plezier en groetjes, momenteel van uit Woudrichem van wij vakantie vieren met veel regen en kou.. brr,
John en Anita -
21 Juni 2011 - 20:31
Sjaak En Marian:
Hoi Sven,
Vanuit het vlakke Wijchen van Harte Gefeliciteerd.... :D
We hebben met jaloers blikken naar je foto's gekeken.... Dit zijn wel effe andere bergen dan in Oostenrijk....
Dit is dan misschien wel effe afzien, maar wat een fantastische ervaring.
We zien je wel over een paar weekjes, of blijf je in Amerika???
Groetjes Sjaak Marian Nanneke en Daan
-
22 Juni 2011 - 14:29
Theo En Tineke:
Hoi Sven,
We hadden gisteren een reactie op je verhaal willen geven en je tevens willen feliciteren, maar onze kabel lag er uit. We konden dus niet op je site. Vandaag alles weer prima, dus alsnog van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Verder hebben we genoten van je verhaal en foto's, we hopen dat er nog een vervolg komt.
Het grootste deel van je verblijf zit er al weer op. De tijd vliegt!
Tot de volgende keer, groetjes van Theo en Tineke -
22 Juni 2011 - 15:33
Lisette:
Hallo Sven,
Alsnog van harte gefeliciteerd met je 22e verjaardag.
Wat een mooie verhalen. Zouden veel meer mensen moeten lezen. Te bedenken dat hier vele jongeren hun bed nog niet uitkomen voor een paar euro per uur. Werken jullie knoepiehard voor 0 euro. Je krijgt er wel andere ervaringen voor terug, die eigenlijk onbetaalbaar zijn. Maar goed daar kun je misschien aan denken als je het zo koud hebt. Dan wordt je misschien warm van het idee dat je avonturen meemaakt die echt maar weinig mensen meemaken. Als je later hier op terukijkt heb je er zeker te weten vele mooie herinneringen aan.
Ik vond het wel apart dat er zo weinig mensen onder de douche gingen na 5 dagen.
Misschien hebben ze het idee dat het laagje vuil beschermt tegen de weerstomstandigheden.
Zwervers zijn in verhouding ook weinig ziek en kunnen ook goed tegen kou (althans dat lijkt zo )en die wassen zich ook niet zo veel.
Toch het proberen waard. En de minder prettige luchten die daarbij horen zullen wel niet meer opvallen.
Wat een superfoto's. Ben zelf nog nooit daar geweest maar het lijkt me prachtig.
Vind het ook echt stoer wat jullie daar doen.
Zeker benieuwd naar alle fotos als je terug bent. Het gaart nu snel, en dan weer naar het vlakke kikkerlandje. Sven nog heel veel succes daar en tot gauw.
Groetjes uit Beuningen, natuurlijk ook van ons allen
Lisette -
22 Juni 2011 - 15:54
Wilie En Jessica:
Hoi Sven, vanuit De Haaghe willen we je even laten weten dat we enorm hebben genoten van je mooie verhalen en avonturen! Hard werken maar ook Vegas , wat een mooie combinatie! We wensen je nog heel veel plezier in je laatste weken ! Hartelijke groeten van Wilie en Jessica -
23 Juni 2011 - 18:09
Annie:
Hoi Sven,
Sorrie, dat ik nu pas reageer. Ik dacht me aangemeld te hebben voor de up dates per mail. Hier heb ik waarschijnlijk iets fout gedaan. Je engels zal nu wel super zijn. Het mijne niet. Ik doe een poging. Happy birthday.
Wat ben jij aan het genieten zeg en hoe stoer sta je daar op de rots. Ik zou wel jaloers willen zijn, maar je moet toch ook je ontberingen doorstaan. Ga je nu beter volgen.
Liefs Annie. -
27 Juni 2011 - 17:50
Simone:
Hoi Sven,
Het heeft even geduurt maar hier nu toch een reactie van ons ;)
Wat een super ervaring zeg.. Geweldig om het te lezen en alle fotos te bekijken :D
Ik ben Jarloers!! Wil wel met je ruilen hoor..
Geniet er nog van.. Voor je het weet ben je weer terug.
Liefs vanuit Steenwijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
