Wow, Bryce Canyon

Hee aandachtige en trouwe lezers:), hier ben ik dan eindelijk weer na drie weken Bryce Canyon. Zoals de titel doet vermoeden een geweldige ervaring, dat is zeker een “wow” waard. Allereerst omdat de Bryce Canyon overweldigend mooi is. Werkelijk waar, ieder uitzicht is adembenemend. Hoewel ik de Grand Canyon nog niet heb bezocht, weet ik uit een eerdere vakantie dat de Bryce Canyon bij mij stipt op nummer 1 staat als het om nationale parken gaat.
De volgende “wow” is een naar lucht happende zucht, want wat is het zwaar om hier te werken. Het is de hoogte en daarmee het gebrek aan zuurstof dat iedere handeling dubbel zo zwaar maakt. Een op het eerste gezicht eenvoudige heuvel bewandelen, maakt dat je hijgt als een bejaarde olifant met astma. Je went eraan, maar het is zeker iets wat je niet moet onderschatten.
De derde “wow” gaat naar de temperatuur, de lage temperatuur wel de verstaan. Met name de nachten waren met temperaturen rond het vriespunt erg koud. Dit maakt me even bewust van het feit hoe onafhankelijk we zijn geworden met onze huizen met centrale verwarming. Normaal gesproken deert een nachtje vorst van -4 je niet, maar liggend in een tent ga je daar heel anders over denken. Gelukkig was het 2 graden warmer in m’n tent:P Ik bedoel, gelukkig heb ik een warme slaapzak. En ondanks dat was het verschrikkelijk koud. Daarom was ik net als vele andere gekleed in, daar komt het, 2 thermoshirts, thermobroek, sokken, T-shirts en 2 mutsen en als het erg koud was een trui. De slaapzak zou goed zijn tot -5, maar wellicht geld dat alleen voor een walrus. Zonder kleding was het echt te koud en ik kan je vertellen dat dat echt verschrikkelijk is. De bewering van de supervisor dat de comforttemperatuur van de slaapzak van -5 eerder +5 is, klinkt dan ook niet gek in de oren. In de morgen stond iedereen te klappertanden rond het fornuis en in de avond probeerden we al marshmallows roosterend onszelf warm te houden rond het kampvuur.
Dan het werk, daarvoor waren we uiteindelijk in Bryce Canon. De bedoeling was 6 mile hek te repareren, wederom om koeien tegen te houden. Om echter bij het hek te kunnen komen, moesten we ruim een uur bossen en weilanden doorkruizen met de Van waar een gemiddelde terreinauto u tegen zegt. Daarom hadden we de tweede dag een kortere weg gezocht, maar ook deze weg was niet zonder hobbels, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze zogenaamde “Service Road” was niet meer dan een bospad met minstens 50 omgevallen kleine en grote bomen die de weg versperden. Na een halve dag bomen slepen, zagen en hakken om te weg vrij te maken, konden we de tweede helft van de dag hetzelfde doen om het hek zichtbaar te maken. Deze was namelijk zodanig bedolven onder boomstammen, takken en struiken door aard- en sneeuwverschuivingen dat er amper nog iets van over was. Ook bosbranden hebben hun sporen nagelaten.
Na dit anderhalve dag gedaan te hebben, konden we beginnen aan het repareren van het hek, of beter gezegd het vervangen van het hek. Dat betekende het oude hek ontmantelen, herbruikbare stukken sorteren en het hek opnieuw opbouwen. Het zwaarste gedeelte was het inbrengen van de palen en draad. De stalen palen, oftewel de “t –posts” zijn per 5 gebundeld en wegen 4 kilo per stuk. 20 kilo op je schouder een steile helling opdragen is zwaar, kan ik je vertellen. Nog zwaarder is het draad. De draadbundels wegen 25 tot 30 kilo en zijn haast niet te tillen. Gelukkig waren er een aantal mensen die zichzelf graag wilde bewijzen en iedere keer de draadbundels op hun rug hijsden en de heuvels opsjouwden.
Helaas hebben we na 3 dagen ons werk moeten staken, omdat onze supervisor zodanig ziek was dat hij naar het ziekenhuis wilde. Hij bleek een ontsteking in z’n keel te hebben, waarvoor hij een penicillinekuur heeft gekregen. Om die reden hebben we drie vervroegde vrijde dagen gehad. Gedurende deze dagen hebben we helaas niet veel meer gedaan dan op de camping rondgehangen en gehyked in Bryce Canyon, wat op zich geen straf is. Ons kamp was inderdaad weer op een camping en we hadden de luxe van stromend water en toiletten. Op 20 minuten lopen hadden we gelukkig een douche, waarvan iedereen zelden gebruik van maakte. Ik was de enige van de 12 die na 5 (!) dagen een douche nam! Kennelijk is het een sport binnen ACE om zo lang mogelijk niet te douchen.
Tijdens de vrije dagen hebben we 2 hykes gedaan door de Bryce Canyon, een van één uur en een van 4 uur. Erg zwaar, maar wat biedt de Bryce Canyon diverse en geweldig mooie vergezichten.
Na 6 dagen hard werken hadden we weer 3 vrije dagen, waarin we naar Zion National Park zijn geweest. Ik val misschien in herhaling, maar ook Zion is fantastisch mooi. Bij aankomst in Zion hebben we de auto geparkeerd en een hyke van 1 uur enkele reis naar Angels landing gedaan. Deze naar het schijnt werelds bekendste hyke is 2,4 miles lang en hoewel vrij stijl (klim van 450 meter) goed te bewandelen over een verhard pad. Het laatste stuk naar het daadwerkelijke Angels landing is een erg avontuurlijke tocht over rotsen en smalle kloven.
Na deze enerverende hyke zijn we opzoek gegaan naar een slaapplaats. Beide campings in Zion waren volledig bezet, dus we waren veroordeeld wild te kamperen. De supervisor wist wel een plekje ergens, alhoewel de rit ernaartoe interessant zou worden met de Van en trailer erachter. En interessant was het zeker; afgelegen, stijl, zand en rotsen zijn de kernwoorden. Bovendien was het inmiddels donker, dus we konden niet eens iets van de omgeving zien. Op de bestemming aangekomen ons kamp opgebouwd, wat inhoud slaapzak en –mat uitrollen en een kampvuur maken. De tenten hadden we namelijk in Bryce achtergelaten. Gelukkig is Zion stukken lager gelegen, dus qua temperatuur konden we prima buiten slapen. In de ochtend bleek dat we een mooi uitzicht hadden over een vallei, maar dat het niet zo afgelegen was als we dachten. Vijf auto’s, een hardloper en twee mountainbikers die vlak langs hoofd op deze “highway” je voorbij komen maakt wel dat je uit je slaapzak komt.
Twee zelfgebakken pannenkoeken als ontbijt en 35 muggenbeten verder zijn we redelijk vroeg naar de camping gereden. Nu was er gelukkig wel plaats en dus daar ons kamp opgebouwd en 2 hykes gedaan. De tweede hyke was een blarentrekkende 4 miles lang enkele reis en 655 meter omhoog naar een fantastisch uitzicht punt over de gehele canyon op 1980 meter hoogte. Zelfs Angels landing van de hyke van de dag ervoor was van bovenaf te zien.
Dat we deze nacht op de camping doorbrachten, betekende niet dat er geen insecten waren. De muggen van die ochtend waren in geen velden of wegen te bekennen, maar er waren des te meer oorwormen. Eerst alleen op de grond, later op de tassen en ook op de toiletten was geen vrij plekje meer te vinden. Vloer, muren, wastafels en wc’s, honderden krioelden er. Een enorme spin in de wc maakte het feest compleet. De drang om naar de wc te gaan was opeens niet meer zo groot. Hoewel ik hier voor onder andere avontuur gekomen ben, wat dit wat mij betreft iets te veel van het goede. Daarom die nacht (heerlijk) in de Van geslapen.

De laatste 5 dagen hebben we weer hard gewerkt aan het hek. 6 miles te repareren hek bleek nogal optimistisch te zijn; uiteindelijk hebben we 1,4 mile hek gerepareerd / vervangen. De dag van vertrek zijn we om half 6 opgestaan om de zonsopgang van kwart over 6 in Bryce Canyon te kunnen zien. Vervolgens onze spullen gepakt en vermoeid, vies, maar voldaan teruggereden naar Flagstaff. Erop terugkijkend was het een mooi, maar wel lang project. Drie weken gaat je niet in de koude kleren zitten, het was een uitputtingsslag voor mens en materiaal. Dat de vrije dagen ook in een tent doorgebracht worden, maakt dat je niet even kunt bijtanken. Gelukkig komt aan ieder project een eind en kunnen we ons nu weer richten op de vrije dagen en het volgende project. Het originele plan voor de vrije dagen was om naar San Francisco en Yosemity Park te gaan. De startdata van de nieuwe projecten gooiden echter roet in het eten, sommige projecten starten namelijk op zondag of maandag en dat maakte een roadtrip naar San Francisco te kort. Gelukkig hebben we een nieuwe groep samen kunnen stellen en kunnen we alsnog naar San Francisco :)
Mijn volgende project is helaas weer het bouwen van een hek, maar deze keer in de buurt van de Grand Canyon. Een andere locatie dus en ook een totaal andere crew, wat het weer interessant maakt.
Iedereen bedankt voor het lezen en bedankt voor alle leuke reacties. Ik houd jullie op de hoogte!

Groetjes Sven, deze keer vanuit een warm Flagstaff:)